روز جهانی عصای سفید
روز عصای سفید روز ملی در ایالات متحده آمریکا است؛ که هر ساله در ۱۵ اکتبر مصادف با اغلب (23) مهر و در برخی سال‌ها (۲۴ مهر) از سال ۱۹۶۴ میلادی جشن گرفته می‌شود.
این روز برای پاسداشت و گرامیداشت دستاوردهای کسان نابینا که چه به گونهٔ مادرزادی نابینا زاده شده‌اند و چه با بروز رخدادهای ناگوار و بر سر حوادث نابینا شده‌اند جشن گرفته می‌شود. در ایران روز بیست و چهارم مهر را روز عصای سفید نامیده‌اند.
منبع: ویکی پدیا
تاریخچه روز جهانی عصای سفید
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، (یونسکو) و شورای جهانی نابینایان در جلسه ای مشترک در سال ۱۹۵۰ میلادی، قانون «عصای سفید» را بررسی و تصویب کردند و روز ١۵ اکتبر برابر با ٢٣ مهر ماه را روز جهانی «عصای سفید» یا روز جهانی “ایمنی نابینایان” اعلام کردند. اﯾﻦ روز در ﺟﻬﺖ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ روﺷﻨﺪﻻن، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت آﻧﻬﺎ و اﯾﺠﺎد ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن از ﻋﺼﺎی ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ. قانون عصای سفید، تصویری جدید از نابینایان را در جامعه ترسیم کرده و از افراد نابینا می‌خواهد به منظور پشتیبانی از منافع خود، از تمام مفاد این قانون مطلع باشند. حق استفاده از کلیه امکانات رفاهی معمول در جامعه از سوی نابینایان، تشویق نابینایان به مشارکت در امور دولتی و اشتغال توسط دولت و رعایت کامل حقوق نابینایان به هنگام عبور و مرور از سوی رانندگان وسایل نقلیه از جمله مفاد این قانون است.
كاربرد عصا به عنوان وسيله كمكی در آمد و شد نابينايان، از قرن‌ها پيش متداول بوده است؛ ولی استفاده از عصای سفيد به شكل امروزی و به عنوان نمادی برای شناخت نابينايان، به بعد از جنگ جهانی اول برمی‌گردد. در سال ۱۹۲۱ میلادی عكاسی از شهر بريستول انگلستان به نام جيمز بيگز – كه در اثر سانحه‌ای بينائی خود را از دست داده بود، برای در امان ماندن از گزند وسائل نقليه در خيابان‌های اطراف محل زندگی‌اش ابتكار استفاده از عصای سفيد را از آن خود كرد تا به راحتی برای همگان قابل ديد باشد.
پس از آن دو تن از برجسته‌ترين محققان آمريكایی به نام‌های دكتر ناول پری (رياضيدان) و دكتر جاكوپس تن بروک (حقوقدان)، توانستند قانونی در پانزدهمين روز از ماه اكتبر به عنوان قانون عصای سفيد به تصويب برسانند و اين روز را، به عنوان روز جهانی نابينايان نامگذاری كنند. در اين قانون، تمامی حقوق اجتماعی فرد نابينا به عنوان عضوی از جامعه متمدن، انعكاس يافته است.
نخستین تلاش‌ها در زمینه آموزش نابینایان در ایران به سال ۱۲۹۹ شمسی مربوط می‌شود. در این سال کار تعلیم و تربیت دانشآموزان نابینا با جذب ۵ دانش آموز نابینا در مدرسه‌ای در تبریز آغاز شد و توسط شخصی به نام «پاستور ارنست کریستوفل» توسعه یافت.
آموزشگاه نابینایان تبریز که تنها مرکز آموزش نابینایان در ایران محسوب می‌شد تا سال ۱۳۱۹ مشغول ارائه خدمات آموزش و تربیت حرفه‌ای به نابینایان بود و تعداد دانش آموزان نابینای تحت پوشش آن به ۴۵ نفر می‌رسید. در سال ۱۳۲۵ نیز خانمی انگلیسی به نام «گون گستر» آموزشگاهی برای دختران نابینا به نام نور آیین در شهر اصفهان تاسیس کرد.
کریستوفل آغازگر آموزش نابینایان در ایران که با شروع جنگ جهانی دوم مجبور به ترک ایران شده بود پس از پایان جنگ به ایران بازگشت و آموزش پسران نابینا را به عهده گرفت. با شروع آموزش نابینایان در اصفهان تعدادی از پسران نابینای تبریز به اصفهان آمدند و همچون دختران دانش آموز آموزشگاه نور آیین از امکانات خوابگاهی و حرفه‌ای ویژه نابینایان استفاده کردند در همین زمان بود که کریستوفل با همکاری یکی از فرهنگیان پرسابقه اصفهان، خط برجسته نقطه‌ای را در تطبیق با الفبای فارسی اصلاح و تکمیل کرد. او کتاب‌های درسی دوره ابتدایی را به خط ویژه برگرداند و تعدادی از کتاب‌های غیردرسی را نیز به خط بریل فارسی تبدیل کرد. گفتنی است خط فارسی بریل که درست مطابق حروف فارسی ماست در پنجاه سال پیش توسط یک آلمانی درست شده و از آن زمان رواج دارد.
منبع:ستاره