ضرورت درج برچسب قیمت برروی کالای مصرفی پرگردش در راستای رعایت حقوق‌مصرف‌کننده
آگاهی‌رسانی به مصرف‌کننده در رابطه با قیمت و تناسب با کمیت و کیفیت کالا و اعطای قدرت انتخاب از طریق امکان مقایسه کالا با محصولات مشابه آن در بازار می‌تواند به شیوه‌های مختلفی صورت پذیرد. یکی از شیوه‌های اطلاع‌رسانی به مصرف‌کننده در رابطه با قیمت، درج قیمت مصرف‌کننده بر روی کالا در محل تولید( به‌معنای درج آن برای مصرف‌کننده و نه تولیدکننده) است.
این روش در ایران رایج بوده و میزان حاشیه سودها در طول شبکه توزیع با توجه به دستورالعمل قیمت‌گذاری تعیین شده است، به طوری که علاوه بر 9 درصد مالیات بر ارزش افزوده، سود خرده فروشی بین 10 تا 14 درصد، سود عمده فروش بین 3 تا 5 درصد و سود حمل و پخش نیز حدود 10 درصد در نظر گرفته شده و عرضه‌کنندگان مکلف به رعایت موازین یاد شده هستند. از دیگر راه‌های اطلاع‌رسانی به مصرف‌کننده در رابطه با قیمت می‌توان به روش‌های دیگری همچون هزینه تمام شده تولید (حداقل قیمت)، تعیین سقف قیمت خرده‌فروشی، درج قیمت واحد کالا (همراه با احتساب مالیات بر ارزش افزوده یا بدون آن) اشاره کرد. در این کشورها به‌منظور رقابتی شدن قیمت‌ها، درج قیمت ثابت و مقطوع بر روی کالا به‌صورت معمول رایج نیست.
در این ارتباط مطالعه تجربه کشورهای منتخب به صورت ذیل می‌باشد. الف. الزام تولیدکننده به درج دو قیمت روی کالا: « -قیمت تمام شده تولیدکننده و 2 -حداکثر قیمت فروش در سطح خرده‌فروشی «از سوی کارخانه. شایان ذکر است همه مبادلات خرده‌فروشی در محدوده این دو قیمت انجام میشود، اما الزامی برای تعیین قیمت مقطوع روی کالا وجود ندارد) نمونه: هندوستان (. ب. درج دو برچسب قیمتی روی کالا: قیمت تمام شده برای مصرف‌کننده، 2 -قیمت واحد یا به عبارتی قیمت متوسط به ازای یک واحد وزنی مشخص )مثال قیمت به ازای هرگرم یا میلیلیتر از محصول( به‌منظور ایجاد قابلیت مقایسه میان قیمت کاالهای مشابه برای مصرف‌کنندگان) نمونه: استرالیا،آلمان و ترکیه (اگرچه روش‌های مذکور ممکن است با یکدیگر تفاوت‌هایی داشته باشند، هدف همگی آنها حمایت از حقوق مصرف کننده به‌عنوان طرف ضعیف‌تر موضوع نسبت به تولیدکننده و عرضه‌کننده است. هرچند لزوم توجه به نظام اقتصادی حاکم بر کشور و اینکه شبکه توزیع در کدام مرحله از توسعه یافتگی قرار دارد را نمی‌توان در انتخاب هر یک از این شیوهها از نظر دور داشت.